آشکارسازهای به�کارگرفته�شده در تکنیک الکتروفورز مویین مشابه با تکنیک HPLC می�باشند. با این تفاوت که رفتار آشکارسازها کمی متفاوت است. زیرا در الکتروفورز مویین هر یون با سرعتی که معادل با تحرک الکتروفورزی می�باشد، مهاجرت می�کند و بنابراین نوارهای آنالیت با سرعت متفاوت از درون آشکارساز عبور می�کنند و مساحت پیک�های ایجاد�شده به زمان بازداری وابسته است. در حالی�که در HPLC تمام گونه�ها با سرعت فاز متحرک از درون آشکارساز عبور می�کنند.

 

روش�های جذبی

در بیشتر سیستم�های تجاری الکتروفورز مویین از آشکارسازهای جذبی فرابنفش-�مرئی استفاده می�شود. در این روش قسمتی از لوله�ی مویین به عنوان سل آشکارساز به�کارگرفته می�شود که سبب می�شود گونه�های جداسازی شده بدون از دست دادن قدرت تفکیک آشکارسازی گردند. برای ایجاد سل، پوشش پلی�ایمیدی قسمت کوچکی از لوله�ی مویین را با سوزاندن، حل کردن یا خراشیدن برمی�دارند تا لوله�ی مویین در ناحیه�ی آشکارسازی شفاف گردد. از آن�جایی�که بر طبق قانون بیر-لامبرت[1] طول سل حساسیت آشکارسازی را تحت�تاثیر قرار می�دهد، افزایش طول سل سبب افزایش حساسیت می�گردد.

 

 

آشکارساز فلوئورسانی

این شیوه�ی آشکارسازی را می�توان برای گونه�هایی که به طور ذاتی دارای خاصیت فلوئورسانی هستند و یا گونه�هایی که با مشتق�سازی دارای این خاصیت می�گردند، به�کار گرفت. این شیوه سبب افزایش حساسیت می�گردد. تجهیزات موردنیاز برای این نوع آشکارسازی کمی پیچیده است. زیرا لازم است که باریکه�ی نور روی مویین متمرکز شود که این امر برای برخی منابع نوری دشوار خواهد بود. در مواردی که از منبع تابش لیزری استفاده می�شود، این متمرکزسازی آسان بوده و با داشتن شدت�های بالا می�توان حساسیت�های خوبی را به�دست آورد.

 

 

آشکارسازی غیرمستقیم

این روش برای گونه�هایی که فاقد گروه�های رنگ�ساز هستند، به�کارگرفته می�شود. در این روش لازم است که یک رنگ�ساز یونی (مثلاً یون کرومات) به الکترولیت زمینه افزوده گردد. در نتیجه به هنگام عبور آنالیت از مقابل آشکارساز، کاهشی در جذب مشاهده خواهد شد که میزان آن نمایان�گر مقدار آنالیت می�باشد.

 

آشکارساز طیف�سنج جرمی

این نوع آشکارساز امکان شناسایی ساختار اجزای آنالیت را فراهم می�آورد. برای اتصال خروجی لوله�ی مویین به طیف�سنج جرمی می�توان یک واسط الکتروافشانه�ای[1] را به�کار برد . برای به�کارگیری این نوع آشکارساز لازم است که از الکترولیت�های فرار استفاده کرد که سبب تحت تاثیر قرار دادن نوع الکتروفورز مویین مورد استفاده و قدرت جداسازی به�دست آمده خواهد شد.

 

 

آشکارساز الکتروشیمیایی

در این زمینه دو نوع آشکارساز آمپرسنجی و هدایت‌سنجی وجود دارد. یکی از مشکلات با آشکارسازی الکتروشیمیایی مجزا کردن الکترودهای آشکارساز از پتانسیل زیاد لازم برای جداسازی بوده است. یک روش برای مجزا کردن، شامل وارد کردن یک اتصال شیشه‌ای یا گرافیتی متخلخل بین انتهای مویین و یک مویین دوم حاوی الکترودهای آشکارساز است.

تکنیک هدایت‌سنجی امروزه بسیار زیاد توسعه یافته و مورد استفاده قرار می‌گیرد. به�دلیل این�که مشکل مجزا کردن الکترودها در این روش حل شده و بدون تماس الکترودهای آشکارساز با محلول داخل مویین، آشکارسازی انجام می‌گیرد به‌طوری�که این آشکارساز به آشکارساز رسانندگی بدون تماس[2] معروف شده است.