ویژگی�های لوله�ی مویین عواملی نظیر قدرت تفکیک، تکرارپذیری و زمان مهاجرت گونه�ها را تحت تاثیر قرار می�دهند. در بیشتر موارد از لوله�های مویین با جنس سیلیس استفاده می�شود. به این دلیل که سیلیس می�تواند جریان الکترواسمزی ایجاد کند و هم�چنین از لحاظ شیمیایی بی�اثر بوده و در ناحیه�ی فرابنفش شفاف می�باشد. پیرکس و تفلون نیز می�توانند به عنوان لوله�ی مویین به کارگرفته شوند. اگرچه در مقایسه با سیلیکا دارای نقاط ضعفی می�باشند.

یکی از مشخصات لوله�ی مویین که همواره باید مدنظر قرار گیرد، تمایز میان طول کلی و طول موثر آن است. همان�گونه که در شکل زیر مشاهده می�شود، طول موثر لوله�ی مویین در واقع فاصله�ی محل تزریق تا نقطه�ی آشکارسازی گونه�ها می�باشد که معمولاً در حدود 5 تا 10 سانتی�متر از طول کلی لوله�ی مویین کوتاه�تر است. اهمیت این تمایز از این جهت است که طول موثر لوله�ی مویین تحرک و زمان مهاجرت مشاهده شده را تحت تاثیر قرار می�دهد درحالی�که طول کلی آن در میدان الکتریکی تاثیرگذار است. افزایش طول لوله�ی مویین منجر به طولانی�تر شدن زمان�های مهاجرت و بهبود قدرت تفکیک می�گردد. این طول معمولاً بین 10 تا 100 سانتی�متر می�باشد. قطر داخلی ستون به طور معمول در محدوده�ی 25 تا 100 میکرومتر قرار دارد. که با افزایش آن، حساسیت افزایش می�یابد. به دلیل این�که حجم تزریق و طول مسیر آشکارسازی زیاد می�شود. به علاوه افزایش قطر داخلی لوله�ی مویین سبب ایجاد جریان�های الکتریکی بالاتر و در نتیجه افزایش گرمای ایجاد�شده، می�گردد.

پلیمراندود کردن لوله�ی مویین یکی دیگر از ویژگی�های موثر در جداسازی است که سبب کاهش برهم�کنش آنالیت و دیواره می�گردد. از جمله کاربردهای آن می�توان به جداسازی پروتئین�ها و پپتیدها اشاره کرد. هم�چنین پلیمراندود کردن لوله�ی مویین سبب کاهش یا حذف جریان الکترواسمزی می�گردد.

 

 

 

 

شمایی از یک سیستم الکتروفورز مویینه�ای.

 

در این�جا ذکر این مطلب ضروری است که با تغییر شکل لوله�ی مویین در محل آشکارسازی گونه�ها، می�توان به حساسیت�های بالاتر دست یافت. از جمله�ی این شکل�ها می�توان به تغییر شکل لوله�ی مویین به صورت Z و یا حبابی شکل در محل آشکارسازی اشاره کرد.

 

 

تغییر شکل لوله�ی مویین به صورت Z و حبابی شکل در محل آشکارسازی

 

آماده�سازی لوله�ی مویین

آماده�سازی لوله�ی مویین در بهبود تکرارپذیری جداسازی�ها تاثیرگذار است. چراکه یکی از مهمترین چالش�ها در این تکنیک جداسازی، یکسان نگه�داشتن سطح داخلی لوله�ی مویین در طی آنالیزهای مختلف می�باشد. در طی آنالیز اجزای نمونه تمایل به جذب شدن به سطح داخلی لوله�ی مویین را دارند که این امر سبب تغییر سطح داخلی و تغییر جریان الکترواسمزی می�گردد. از رایج�ترین روش�های آماده�سازی لوله�ی مویین، شستشو با محلول سدیم هیدروکسید را می�توان ذکر کرد که سبب حذف گونه�های جذب شده روی دیواره و ایجاد مجدد یک سطح پروتون�زدایی شده�ی سیلانولی می�گردد. از دیگر روش�های آماده�سازی لوله�ی مویین می�توان به شستشو با اسید قوی و حلال�های آلی اشاره کرد.