نحوه�ی تزریق، تکرارپذیری، شکل پیک�ها و جنبه�های تشخیصی آنالیزها را تحت تاثیر قرار می�دهد. دو شیوه�ی عمده تزریق هیدرودینامیکی[1] و تزریق الکتروسینتیکی[2] می�باشند. در ادامه این دو شیوه�ی تزریق به�صورت مفصل مورد بحث قرار می�گیرند.

 

تزریق هیدرودینامیکی

در شکل زیر اصول تزریق هیدرودینامیکی به صورت شماتیک نشان داده شده است. پس از قرارگیری مویین در ظرف نمونه، فشار خارجی برای مدت زمان معین وکوتاهی (در حدود 1 تا 10 ثانیه) به سطح محلول نمونه اعمال می�شود. حجم تزریق معمولاً در حد 1 تا 50 نانولیتر می�باشد (متناسب با ابعاد مویین). گزارش شرایط این شیوه�ی تزریق به صورت فشار � زمان (مثلاً میلی�بار � ثانیه) می�باشد.

 

 

اصول تزریق هیدرودینامیکی

مقدار نمونه تزریق شده با معادله زیر محاسبه می�شود:

 

 

∆ P= pressure difference between the ends of the capillary

d= the inner diameter of the capillary

 t= injection time

 �=sample viscosity

Lt= total length of the capillary

 

تزریق الکتروسینتیکی

تزریق الکتروسینتیکی از طریق قرار گرفتن لوله�ی مویین در ظرف نمونه و به کارگیری پتانسیل به نحوی که در شکل زیر نشان داده شده است، صورت می�گیرد. پتانسیل به کار گرفته شده عموماً 3 تا 5 بار کوچکتر از پتانسیلی است که در طول جداسازی به کار گرفته می�شود و به طور معمول برای مدت زمان 5 تا 30 ثانیه اعمال می�شود. به کارگیری پتانسیل سبب وارد شدن نمونه به لوله�ی مویین از طریق برآیندی از تحرک الکتروفورتیک و جریان الکترواسمزی می�شود. بنابراین یکی از ویژگی�های مهم این شیوه�ی تزریق این است که اجزای پرتحرک�تر نمونه مقدار بیشتری تزریق می�شوند (به ویژه در مواردی که ماتریکس نمونه غیرهادی باشد). هم�چنین این شیوه برای نمونه�های با ویسکوزیته�ی بالا که تزریق هیدرودینامیکی برای آن�ها امکان�پذیر نمی�باشد، به کارگرفته می�شود.

 

 

شکل 7- اصول تزریق الکتروسینتیکی.

 

 

t= the injection time

C= Concentration of the analyte ion

�=mobility of each analyte